Određujući naslov ovog teksta, nisam mogao da upotrebim izraz „nemirna savest“ Mila Đukanovića, zbog toga što on savesti nema, ali poseduje podsvest. Predsednik Crne Gore Milo Ðukanović je 12.7.2022. dao intervju za RTCG. U tom intervjuu on je napao SPC i izneo monstruozne neistine da su sveštenici SPC ratni zločinci i da SPC, „za svece proglašava zlikovce i koljače nevinih žena i djece“!?! Napao je i izvređao Srbiju i srpski narod, ocenjujući da su nosioci osvajačkog srpskog nacionalizma, da su razorili Jugoslaviju, da žele da ukinu CG, da su protivnici demokratije i najgore, Đukanović je optužio Srbiju i srpski narod da su autori genocida u Srebrenici. Ovekve monstruozne neistine nisu izgovorile ni najokorelije neoustaše u Hrvatskoj, ili okoreli Kurtijevi albanski fašisti. Milo Đukanović prednjači u mržnji i žigosanju Srbije i srpskog naroda, ne samo na Balkanu, nego u svetu. Poglavnik Đukanović je u mržni prema srpstvu prevazišao fašistu Antu Pavelića i sve albanske fašiste zajedno. Milo Đukanović se očigledno priprema za vanredne izbore u Crnoj Gori, i antisrpskom retorikom, pokušava da homogenizuje svoje biračko telo.

Đukanović je bezumno rekao: „Prethodno vrijeme je donijelo jednu veoma lošu praksu u Crnoj Gori, dovelo je do toga da su sveštenici SPC, zapravo lica koja su prethodno učestvovala u raznim ratnim pohodima širom bivše Jugoslavije, koji su podržavaoci ili čak i akteri počinjenih zločina na prostoru ex Jugoslavije, i koji misle da ih sada sveštenička odora štiti od odgovornosti za to, ali i ne samo to, nego da im daje dobru predispoziciju da postanu promoteri nacionalizma u Crnoj Gori“.

Takođe predsednik Crne Gore je izneo istorijske neistine o Srbiji i Srbima kada je rekao: „Srpski nacionalizam je kroz istoriju osvajački, srpski nacionalizam i danas pretenduje da Crnoj Gori oduzme pravo na državnost, na svoj nacionalni, kulturni i vjerski identitet. Srpski nacionalizam je taj koji je razorio ex Jugoslaviju. Srpski nacionalizam je vječiti nosilac ideje da na Zapadnom Balkanu multietnička demokratija nije moguća… Ne treba valjda podsjećati da uvećanje države Srbije, konzumira pravo na Crnu Goru. Srpski nacionalizam je taj koji je autor onog genocida u Srebrenici, koji je bio juče na godišnjicu genocida“.

Mitropolija crnogorsko-primorska je u dva saopštenja razobličila Mila Đukanovića. U prvom, 13.7.2022. MCP je saopštila: „Ne možemo da prećutimo iskaze predsjednika Đukanovića nadojene netrpeljivošću i lažima. Od prvih komunustičkih ubjeđenja, čijih se najradikalnijih elemenata do danas suštinski nije odrekao, pa do nalaganja badnjaka i cjelivanja krstova i ćivota; zatim preko otvorenog omalovažavanja najsvetijih crkvenih obreda i uvreda na račun crkvenih skupova; pa opet do nedavnog imenovanja Crkve “majkom” a onda istovremenih iskazivanja bestidnih laži o navodnom učešću sveštenstva u ratnim zločinima u ratovima 90-tih. Takvu promjenu raspoloženja i uvjerenja prema jednoj te istoj instituciji ne pamti istorija. A te laži, ničim dokazive i ničim objašnjive predsjednik Đukanović je izrekao u istoj emisiji u kojoj je više puta kazao kako mu trebaju brojni dokazi da bi povjerovao u optužbe tužilaštva prema ljudima koji su već u zatvoru! A o sveštenstvu laže, a da ne trepne. Kao da sveštenici nemaju moral, dostojanstvo i porodični ugled – i sva ona ljudska svojstva o kojima suptilno brine kada su u pitanju najnoviji pritvorenici spuškog zatvora. Đukanović (…) bez i jednog jedinog dokaza dovodi u vezu sveštenstvo Crkve sa političkim projektima i ratnim zločinima“.

Potom je Mitropoliji crnogorsko-primorskoj odgovorio predsednik Crne Gore u saopštenju od 14.7.2022. Milo Đukanović je nastavio da vređa SPC i srpski narod kada je rekao: „Obaveza je Predsjednika da digne glas protiv nasilničke prakse crkve Srbije (…)- da osvajački, helikopterima Vojske Jugoslavije gazi viševjekovni međuetnički sklad na Rumiji i da helikopterima žalosne Vlade Crne Gore gazi dostojanstvo i ponos Cetinja i Crnogoraca. Predsjednik ne treba samo da govori nego i da predano radi protiv svih koji pokušavaju da ukradu istoriju Crne Gore, lažima o tobožnjem 800-godišnjem kontinuitetu crkve Srbije u Crnoj Gori (…) I koji bi željeli da nam otmu istoriju tako što će nam, uz svesrdnu pomoć dvije poslednje Vlade Crne Gore i njihovih falsifikata – Zakona o slobodi vjeroispovijesti i tzv. Temeljnog ugovora danas oteti kulturno, istorijsko i sakralno nasljeđe Crne Gore. A prije svega Predsjednik države mora da govori i da radi protiv onih koji (…) za svece proglašavaju zlikovce i koljače nevinih žena i djece (…) u takvoj Crnoj Gori danas većinu pravoslavnih sveštenika uvozimo. A preporuke za bogosluženje i čistu mantiju crnogorskog sveštenika su im prethodna iskustva iz BIA, 63. padobranske divizije ili neke n-te genocidne, iz ratova 90-ih. Neće moći (…) sve dok ne shvate da nijesu u srpskoj provinciji nego u građanskoj i evropskoj Crnoj Gori, sa hiljadugodišnjom državnom istorijom. Čije je važne stranice ispisala Autokefalna pravoslavna Mitropolija u Knjaževini Crnoj Gori-Crnogorska crkva“.

Na ove uvrede i neistine opet je reagovala Mitropolija crnogorsko-primorska saopštenjem: „Nacionalistički pir početkom devedesetih u Jugoslaviji zaigrali su političari, među kojima se svakako ističe Milo Đukanović. O tome postoji obilje dokaza i riječ je o procesu ratne politike koji je trajao godinama. Nema među zrelim i punoljetnim ljudima nikoga koji vjeruje da je Crkva (ili ma koja druga vjerska zajednica) imala bitnog uticaja na ratna zbivanja i na ratnohuškačke odluke i komande, u odnosu na političke grupacije čiji je istaknuti član bio Đukanović. On (…) je valjda jedini koji se bez trunke savjesti pred svima nama retroaktivno premeće u Gandija a da odgovornost za sopstvena nepočinstva prenosi na druge. Koliko nas sjećanje služi, Đukanović se u ime Crne Gore ponekome i izvinjavao za počinjena ratna nepočinstva – što nas nedvosmisleno utvrđuje u uvjerenju da je on bio akter svih tih zala (…) pitamo se: ima li kao sudionik rasturanja SFRJ potrebu da izvinjenje uputi srpskom narodu kome je DPS i njegov politički vrh najprije slao vojnike i oružije, potom gorivo i druge sirovine, a onda ga ostavio na cjedilu da sam vodi rat koji su mu oni započeli (…) lekcije o odgovornosti za narodno stradanje drži onaj koji je saučesnik započinjanja sva tri rata, i dokazani bjegunac sa sva tri ratišta, ostavljajući tamošnji narod i tamošnju Crkvu na cjedilu“.

Neumoljive istorijske činjenice

Milo Đukanović je najdugovečniji autokratski vladar u Evropi (vlada od 1989. godine!).

Milo Đukanović je bio ostrašćeni komunista 1989. godine, zaslepljeni protivnik svega „građanskog“, koji se danas kune u „građansku“ Crnu Goru.

Milo Đukanović i njegova porodica poseduju ogromno bogatstvo, koje su stekli pljačkajući Crnu Goru trideset tri godine.

Milo Đukanović je postao šampion u zatiranju srpstva, svojevremenim predlaganjem Rezolucije o Srebrenici, donošenjem „Zakona o slobodi vjeroispovijesti“, pokušajem zaokruživanja procesa otimanja srpskog nasleđa i imovine SPC, stvaranjem crnogorske crkve, rasrbljavanjem Crne Gore, konvertovanjem Srba u Crnogorce, kreiranjem novog crnogorskog etnosa i identiteta, pretapanjem srpskog jezika u „crnogorski“, širenjem srbofobije i antisrpstva.

Crnogorska crkva, nikada u istoriji nije bila autokefalna. Oduvek je bila srpska.

Sve to neodoljivo podseća na ono što su Osmanlije i Albanci radili na Kosovu i Metohiji 500 godina. Turcima, uz pomoć Arnauta, komunistima i lažnoj državi „Kosova“ je bilo potrebno 565 godina da na KiM, konvertuju Srbe u Arnaute (od 98 odsto Srba i 1 odsto Arnauta, po turskom popisu iz 1455., do 90 odsto Albanaca i 8 odsto Srba, 2020.). Komunistima, od 1945. do 1989., i režimu u Crnoj Gori od 1989. do 2020. za sličan proces konverzije Srba u Crnogorce, doveden na pola puta, je bilo potrebno svega 75 godina.

Milo Đukanović optužuje Srbiju i srpski narod da su „autori genocida u Srebrenici“! Podsetiću da je sedam poslanika Milovog DPS-a i bošnjačko albanskih stranaka, Skupštini Crne Gore 25.12.2020. podelo predlog „Rezolucije o genocidu u Srebrenici“. Skupština Crne Gore je 17.6.2021. usvojila tu Rezoluciju, sa 55 glasova za, pre svega glasovima Milovog DPS-a (DPS – 30, Demokrate – 10, URA – 4, SDP – 3, SD CG – 3, Bošnjaci – 3, Nezavisni – 1, PZP – 1).

Setimo se opet istorijskih činjenica. Milo Đukanović se od punoletstva, pa preko 1989. kada je došao na vlast, pa do kraja devedesetih izjašnjavao kao Srbin i srpski patriota. Kada govorimo o ratnim zločinima (i genocidu) neminovno moramo da se setimo događaja na Dubrovačkom ratištu 1991. i 1992. godine. Ako bi primenili današnje standarde Mila Đukanovića o genocidu, na predsednika crnogorske vlade Mila Đukanovića iz 1991., tada bi zaključili da je „Milo1991“ odgovoran za ratne zločine, a možda i „genocid“ počinjen u Konavlima i u Dubrovniku. Opsadu Dubrovnika su izvodile crnogorske snage, pod direktnom kontrolom republike Crne Gore i Mila Đukanovića, predsednika vlade Crne Gore. Milove snage su do kraja oktobra 1991. zauzele celo dubrovačko zaleđe, izuzev samog Dubrovnika. Napadi i bombardovanje Dubrovnika, svetske baština UNESKO, su kulminirali 6.12.1991. Ovi potezi jedinica pod kontrolom Mila Đukanovića izazvali su zgražanje i osudu od strane cele međunarodne zajednice. Nakon potpisivanja primirja u januaru 1992., jedinice Mila Đukanovića su se povukle u maju 1992. Ova ratna dejstva jedinica pod komandom Mila Đukanovića prouzrokovala su smrt 500 građana Hrvatske, oko 20.000 izbeglica, a oko 11.000 zgrada je oštećeno, srušeno ili opljačkano. Po standardima Haškog tribunala, Milo je morao da završi u Hagu.

Izjave Mila Đukanovića iz 1991. su dijametralno suprotne onome što on danas govori, i što govori od 2000. godine. Milo Đukanović pokušava da sakrije taj deo svoje biografije iz 1991. Tada 1991. Đukanović je imao prosrpske, patriotske izjave, govorio je da je Srbin, i veličao je Slobodana Miloševića. Od 2000. godine, naovamo, Đukanović negira svoju srpsku nacionalnost, a veliča pripadnost novoj crnogorskoj naciji. Od patriote, premetnuo se u antisrpskog šovinistu.

U avgustu 1991. crnogorski premijer Milo Đukanović je dezerterima zapretio teškim kaznama i 4. avgusta 1991. godine, je rekao: „biti pacifista u ovom trenutku blisko je kapitulaciji pred fašizmom, i to ništa manje nego 1941.“. Premijer Crne Gore Milo Đukanović, je u „Pobjedi“ od 22. oktobra 1991. godine, rekao: „Pohod na Dubrovnik je svrsishodan i svako suprotno stanovište je izdajničko. Nametnuti rat ćemo dobiti, baš kao što smo sve takve protivnike pobjeđivali tokom cijele naše istorije. Ovog puta ćemo završiti zajednički život sa njima i raskinuti sve kontakte, nadam se za sva vremena. Nadam se da će se u toj diobi formirati nove državne zajednice u kojima ćemo živjeti, granice sa Hrvatskom povući pravednije i logičnije, nego što su to uradili priučeni boljševički kartografi, čiji je, izgleda, jedini cilj bio da nad Crnom Gorom, u dijelu Boke bude hrvatsko starateljstvo. Još ću vam samo ovo reći: Crnom Gorom teče Zeta, uskoro će i Neretva“. Milo Đukanović je tada bio ponosan na predsednika Slobodana Miloševića i rekao je: „Sve opozicione separatističke stranke u Crnoj Gori govore da smo vodili besmisleni rat, a ni jedna za to nema argumente. A argumenat je da nam je rat bio nametnut, bili smo napadnuti od strane hrvatske vojske. Milošević je nešto najbolje što se moglo desiti Jugoslaviji u ovom trenutku, kada povampirene fašističke snage u Hrvatskoj i Sloveniji pokušavaju da unište sve ono što je stvoreno od 1945. godine do sada. Ponosan sam da u ovim istorijskim trenucima mogu da budem rame uz rame sa njim u odbrani tekovina revolucije“. Nisam primetio da je Milo Đukanović u Hagu stajao rame uz rame sa hrabrim Slobodanom Miloševićem! Kritikovao je tada 1991., premijer Đukanović i one koji su govorili o srpskoj okupaciji, pa je rekao: „Što se tiče straha od Srbije, time se pokušava politički manipulisati jedan broj ljudi, nasljednika ustašoidne politike Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije, politike razbratništva sa srpskim narodom. U svojoj zaslijepljenosti mržnjom, oni izmišljaju etnogenetske teorije o tome da smo iz Male Azije, pričaju kako je naše pismo latinično, a vjera nam katolička. I to sve s namjerom da dokažu našu autohtonost i posebnost u odnosu na Srbe“.

Milo Đukanović od 2000. do danas, nastupa kao antisrpski šovinista. Posle proglašenja nezavisnosti Crne Gore 2006. godine, Milo Đukanović upravo radi sve što osuđuje u gore navedenoj izjavi. Širi strah od Srbije, postao je naslednik ustašoidne politike Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije, politike razbratništva sa srpskim narodom. U svojoj zaslepljenosti mržnjom, Milo Đukanović izmišlja etnogenetske teorije o tome da su Crnogorci iz Male Azije, priča kako je crnogorsko pismo latinično, a jezik crnogorski, a da vera Crnogoraca, nije srpska pravoslavna, već crnogorska. I to sve čini s namerom da dokaže autohtonost i posebnost Crnogoraca u odnosu na Srbe!

Crnogorski predsednik Milo Đukanović se 2000. izvinio Hrvatskoj za napad na Dubrovnik i Konavle. Gostujući u Zagrebu, u aprilu 2005., u emisiji „Nedeljom u dva, Aleksandra Stankovića“, Đukanović je rekao da je „trend odnosa između Hrvatske i Crne Gore definitivno uzlazni, a da je prekretnica bilo njegovo izvinjenje 2000. godine u Cavtatu za svu bol i sva stradanja i sve materijalne gubitke koji su stanovnicima Konavala i Dubrovnika pripadnici JNA iz Crne Gore naneli 1991. godine“. U svom vrhunskom i bezobalnom licemerju Đukanović je u Zagrebu, polizao sve ono što je govorio 1991. On je još rekao: „Crna Gora je u tome bila žrtva velikosrpske manipulacije sa ishodištem kod Slobodana Miloševića i u Generalštabu JNA. JNA jeste imala jednu definitivno nečasnu ulogu i u Hrvatskoj i u Bosni. Crna Gora utoliko, što su njeni ljudi makar i manipulisani, makar i vođeni tim motivom očuvanja Jugoslavije učestvovali. Nisam huškao na rat svojim izjavama da je srpsko stanovništvo u Hrvatskoj ugroženo terorom hrvatskih vlasti“. Đukanović je besramno  negirao da je njegova fotografija sa rezervistima na naslovnoj strani „Monitora“ snimljena u pohodu na Dubrovnik. „Da li je svaka izjava najpreciznije odvagana u tom vremenu vjerovatno ne“ – zaključio je tada u Zagrebu 2005., Đukanović. Milo Đukanović nije pozvan u Hag, i optužen, zbog toga što je još tamo negde 1998. postao miljenik zapada, a protivnik Srbije.

Milo Đukanović se i u svom novom intervjuu, i u saopštenju protiv SPC, služi metodom koja se zove inverzija krivice. On žrtvama pripisuje da su krivci, a sebe, krivca proglašava žrtvom. Tu je i druga mnogo primitivnija metoda, prebacivanje krivice. On svoju krivicu prebacuje na druge. Mora biti da je Milo Đukanović 1991. tokom rata u Konavlima i na dubrovačkom ratištu, negde načuo da postoji glasina da su njegove jedinice klale nevine žene i decu. Odatle on crpi optužbu iz svog intervjua, protiv SPC i Srbije. Nemirna podsvest. Inverzija krivice. Mandat Mila Đukanovića traje do maja 2023.

„Ne bojim se od vražjeg kota, neka ga je ka na gori lista, no se bojim od zla domaćega“(P. P. Njegoš, Gorski vijenac, stih 528-530)

Autor je poslanik i član predsedništva SNS